Tot voor kort hoorde je emoties te verstoppen. Het was een vorm van zwakte en in een verder verleden zelfs obsceen. Emoties hou je voor jezelf, ook in een relatie. Vandaag is het zowat omgekeerd: zij die hun emoties wél nog verzwijgen, zijn verdacht of niet mee met hun tijd. De idealen van deze tijd zijn bespreekbaarheid en openheid, en transparant zijn over hoe je je voelt maakt stilaan deel uit van het sociaal contract. Misschien dreigen we in onze vaart naar volledige transparantie daardoor iets te missen dat cruciaal is voor menselijke verhoudingen en een hoog ethisch gehalte kent: de dingen die we niet bespreken, die we er stilzwijgend bijnemen, die we zien maar niet aankaarten. Omdat spreken soms te pijnlijk is of de dingen laten zijn een vorm van zachtheid met zich meebrengt. Of omdat sommige dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn en het bespreken ervan niemand vooruithelpt.

​

​

In dit essay gaat Ignaas Devisch op vraag van Uitgeverij Pelckmans op zoek naar de plaats van emoties in onze samenleving. Zijn filosofisch essay is de eerste in een reeks van schrijvers – waaronder Erwin Mortier en Saskia De Coster - die over emoties een essay schrijven. 

​

​